غروب خورشید به سرخی می گرایید زیرا موقعیت های خورشید که خیلی پایین یا درست قبل از زیر افق هستند، نور عبوری خورشید در برخوردی خراشان بر روی زمین از ضخامت

  بیشتری از هوا  نسبت به وقتی که خورشید در بالای سر قرار دارد عبور میکند. درست قبل از اینکه خورشید از نظر ناپدید شود موقعیت واقعی آن به اندازه‌ي یک قطر زیر افق است. لذا نور با طی مسیری منحنی در اثر شکست به چشمان ما میرسد.

رنگ سرخ طلوع یا غروب خورشید، اثر نوریِ مکمل رنگ آبیِ آسمان است. نور مستقیم پراکنده نشده‌ی خورشید موقع ورود به جو تقریباً سفید است، ولی پس از ورود به جو، به علت پراکندگی ریلی، به ترتیب نسبت زیادتری از رنگ های بنفش، آبی و سبز از امتداد مسیر حذف می شوند. بنابراین، نوری که پس از طی مسیر جوی طولانی باقی می‌ماند به رنگ نارنجی و سرخ دیده می‌شود. هر ناظری که نور مستقیم خورشید را در طولانی ترین مسیر جوی مشاهده کند، یعنی به هنگام طلوع یا غروب و وقتی که خورشید درست در افق ظاهر می شود، آن را سرخ رنگ می بیند.[1]

چون طول موج های کوتاه در اثر پراکندگی رایلی به شدت پراکنده می‌شوند بیشتر آنها قبل از رسیدن به چشم شما به خارج پرتو نور خورشید پراکنده می‌شوند. آئروسل ها (Aerosols ذرات ريز جامد يا مايع در يك گاز) و ذرات ریز ماده به پراکندگی نور آبی به اطراف  پرتو کمک می‌کنند. مثلا بعد از اینکه فعالیت آتشفشانی صورت می‌گیرد در نتیجه‌ی آن  وقتی که مقدار زیادی ذرات به وسیله هوا انتقال پیدا کنند خورشید سرخ و درخشان دیده خواهد شد. [2]

به دلیل شکستی در حدود 6/0 درجه خورشید ظاهرا کمی بیشتر از یک قطر بالای موقعیت خورشید واقعی است.[2]

محمدسياري زاده

1,2- hyperphysics/hyperphysics.phy-astr.gsu.edu/hbase/atmos/redsun.html#c1